Een paar maanden geleden vroeg Lisette van Struinkunst of ik een les wilde schrijven over het maken van regentekeningen voor haar website. Dat vond ik een erg leuk idee en zo gezegd zo gedaan. Maar die les mag hier natuurlijk niet ontbreken.

Hoe het begon

Een paar jaar geleden zag ik op Instagram een post van Katherine Owen @thewalkingsketchbook waarin ze een vel papier met druppels inkt of ecoline in de regen legde en zo een regentekening maakte. Dat vond ik zo leuk en inspirerend dat ik het ook wilde proberen. 

​Zo gezegd zo gedaan en bij de volgende regenbui nam ik mijn vel papier met wat druppels ecoline mee naar buiten in de regen. Maar wat bleek, het regende veel te hard en het werd één grote plas inkt en water. Ik moest dus nog wat verder experimenteren. Het moest niet te hard regenen, maar ook niet te zacht en ik moest het vooral niet te lang in de regen laten. Net genoeg om ervoor te zorgen dat de regendruppels op de druppels inkt vielen en zo mooie spetters maakten. 

​Na een paar regenbuien en pogingen lukte het om mooie regentekeningen te maken en het was zo fijn om op die manier de regen te vieren en samen te creëren.

​Ik wist alleen niet zo goed wat ik ermee wilde doen. Ik heb een aantal gebruikt om kaften van schetsboekjes mee te maken, maar ik wilde er iets meer mee doen. Niet alleen de regen vastleggen in een regentekening, maar er ook iets van mezelf aan toevoegen. 

​Bloementekeningen

Toen kreeg ik het idee om eerst een bloementekening te maken en daar wat druppels ecoline op te doen en die mee de regen in te nemen. Dat was leuk en verrassend, maar de tekening verdween een beetje, dus heb ik de bloemen vervolgens ingekleurd met kleurpotlood en zo ontstonden mijn regentekeningen van bloemen.

​Daar heb ik er een aantal van gemaakt en wat verjaardagskaarten voor vrienden.

​Abstracte tekeningen

​Een tijdje terug had ik zin om er wat abstracts mee te doen en toen heb ik er een patroon aan toegevoegd van kleine cirkeltjes met pen. Heel meditatief om te doen en leuk om het te laten ontstaan terwijl je bezig bent. Daar ga ik zeker nog meer mee experimenteren.

Wil je ook een regentekening maken?

Hier is een stappenplan:

1. Plak een vel aquarel of mixed-media papier op een plank.
2. Doe er een paar druppels ecoline of inkt op als het regent (geen hoosbuien maar een fijne frisse regenbui)
3. Hou het horizontaal en laat de regen erop vallen
4. Let goed op, want als er teveel water opkomt wordt het één grote plas
5. Laat het drogen en laat je fantasie erop los.

Heel veel plezier en nu maar hopen op een fijne lichte spetter regenbui! 

Ik vind het erg leuk om te zien wat je hebt gemaakt. Deel je een foto van je tekening in een reactie hieronder? Je mag het ook mailen het naar [email protected]. Of je tagt me op Instagram @connectingwithnature.nl  Daar post ik dagelijks natuurfoto's en tekeningen.

Paardenbloemen worden door veel mensen gezien als vervelend onkruid en ze mogen vooral niet in de tuin staan. Erg jammer, want het zijn super planten. Ze vormen een geweldige bron van voedsel voor bijen en vlinders in het vroege voorjaar als er verder nog niet zo veel bloeit. De jonge bladeren kun je eten als sla en zijn heel goed voor je lever en algehele gezondheid. Ook je konijnen en kippen vinden het heerlijk. Van de bloemblaadjes kan je siroop maken of zelfs wijn, kortom een heel veelzijdige bloem die we moeten koesteren in plaats van wieden. 

Zet het bijenbar-bordje bij een paardenbloem!
Ben jij blij met de paardenbloem en wil je laten zien dat het een belangrijke plant is, download hieronder dan het bijenbar bordje dat ik voor je heb getekend. Plak het op een stuk karton en maak er een stokje aan vast. Dan kan je het naast een paardenbloem zetten zodat iedereen het kan zien! Helemaal leuk als je een foto maakt en die deelt op Instagram of Facebook. Vergeet dan niet #dagvandepaardenbloem te gebruiken en mij te taggen @connectingwithnature.nl  

Bedankt ook namens de paardenbloem!
​Marion

In essentie is het de schuld van mijn ouders. Zij hebben mij de liefde voor de natuur met de paplepel ingegoten door mij en mijn broer veel mee naar buiten te nemen en ons te wijzen op al het moois dat er te zien en beleven is. We bouwden hutten, zochten naar sporen en hadden ons eigen stukje tuin waar we zelf mochten kiezen wat we wilden zaaien en planten.
De natuur was een vanzelfsprekend onderdeel van mijn leven en ik ben er altijd in geïnteresseerd gebleven. Maar ze - ik noem de natuur even 'ze'- is niet altijd bewust aanwezig geweest.

Toen ik als jonge communicatietrainer het hele land door reisde om trainingen te geven had ik weinig aandacht voor de natuur. Ik was met mijn werk bezig en mijn carrière. Maar toen ik een burn-out kreeg omdat ik me toch niet zo thuis voelde in de commerciële trainingswereld, was de natuur de veilige haven waar ik mezelf weer kon vinden. Eerst alleen door naar meditatiemuziek te luisteren met natuurgeluiden, maar daarna ging ik ook weer naar buiten. Ik ging wandelen, groentes kweken in potten op het balkon, kijken naar de lucht en al het moois om me heen. 
Ik herinnerde me de natuurbelevingsactiviteiten die ik geleerd en gedaan had tijdens mijn studie en de cursus eco-psychologie die ik heb gevolgd. En ik realiseerde me dat ik mijn contact met de natuur helemaal kwijt was en dat ik dit contact nodig heb om gezond en gelukkig te zijn. Sindsdien is het nooit meer helemaal weg geweest, ook al was ons contact niet altijd even intensief.

Afgelopen jaar begon het weer te knagen. Ik zag steeds meer mensen om mij heen die, net als ik, veel met hun hoofd bezig zijn, het druk hebben en constant 'aan staan'. Ze vinden het lastig om te ontspannen en hoewel ze via social media constant in contact zijn met anderen is er weinig echt contact en zijn ze zichzelf een beetje kwijtgeraakt. Ik merk het zelf ook. Als ik niet bewust naar buiten ga en de natuur met al mijn zintuigen waarneem stapelt de stress zich op en kan ik me niet goed ontspannen en opladen. Volgens de biofilie hypothese van Edward O. Wilson  (1984) is dit logisch. We hebben het als mensen nodig om in contact te zijn met de natuur en te ervaren dat we er onderdeel van zijn. Het gebrek aan contact met de natuur ervaren we onbewust als een leegte die we vullen met dingen die op korte termijn een gevoel van voldoening geven zoals snoepen, binche watchen, scrollen op social media, maar die niet structureel bijdragen aan ons welzijn. Er zijn sindsdien veel meer onderzoeken gedaan die bevestigen dat mensen die meer tijd in de natuur doorbrengen gelukkiger en gezonder zijn.

Om het belang van onze relatie met de natuur te delen  met anderen ben ik in juli vorig jaar begonnen met het plaatsen van mijn natuurbelevingsfoto's op Instagram. Sindsdien plaats ik elke dag een foto van iets dat me opvalt of raakt of dat ik leuk, bijzonder of mooi vond en dat deel ik om andere te inspireren ook meer naar buiten te gaan en de natuur in en om je heen met al je zintuigen te ervaren. Want door je te richten op al je zintuigen kom je even helemaal in het nu en kan je het contact met de natuur veel intensiever beleven. Je ontspant, je kunt je weer opladen en je krijgt meer focus. Het helpt dat we een hond hebben en ik elke dag wel naar buiten moet. Maar ook op dagen dat ik haar niet hoef uit te laten, ga ik even naar buiten omdat ik het anders mis. 

Mijn inspiratie en belevingen delen via Instagram geeft veel voldoening, maar als ik live met mensen naar buiten ga is er nog veel meer mogelijk. In het najaar heb ik bijvoorbeeld de workshop "Zet je zintuigen aan" gegeven waarin de deelnemers zelf konden ervaren wat het met je doet als je met al je zintuigen contact maakt met de natuur. We hebben gewandeld en speelse activiteiten gedaan om de natuur in en om ons heen te verkennen. Want spelen is ook heel belangrijk, maar daar zal ik meer over vertellen in een volgende blog.

Maar de vraag waarmee ik begon was niet was niet, wát doe ik, maar waaróm doe ik wat ik doe. Dat is eigenlijk heel simpel, omdat ik overtuigd ben van de helende werking van ons contact met de natuur en ik iedereen een gezond en gelukkig leven wens. 

In opvolging van zijn eerste boek: The Hidden Life of Trees, over hoe bomen communiceren, beschrijft Peter Wohlleben dit keer de emoties en intelligentie van dieren en hij komt tot verrassende conclusies. 

Wohlleben is boswachter in de Eiffel in Duitsland waar hij een bos beheert dat hij probeert te terug te brengen tot een oerbos. Aan de hand van zijn eigen ervaringen en ondersteund met wetenschappelijk onderzoek vertelt hij op een prachtige manier over de wilde dieren in zijn bos en zijn boerderij- en huisdieren.

Met veel empathie, humor en een scherp waarnemingsvermogen vraagt hij zich af wat er omgaat in de hoofden van dieren. Kennen dieren emoties zoals verdriet, spijt en plezier? Is het instinct of intelligentie? En wat betekent dit voor onze omgang met dieren en het eten van dieren? Het is een boek dat je verbaast, verwondert en aan het denken zet. 

Zo las ik dat muizen empathie voelen en dat dit sterker is voor familie en muizen die ze al langer kennen, dan voor vreemde muizen. Als muizen zien dat een andere muis ergens onder lijdt of wordt aangevallen, dan raken ze overstuur. En hoe beter ze de andere muis kennen hoe sterker de reactie. 

Dat varkens slim zijn wist ik al, maar dat ze zelfbewust zijn wist ik nog niet. Je kunt varkens een naam aanleren en ze weten dan dat het over hen gaat. Ook herkennen ze zichzelf in een spiegel. De meeste dieren zien hun reflectie als een ander dier of reageren er helemaal niet op. Maar varkens weten dus dat ze naar zichzelf kijken. Mensapen, dolfijnen, olifanten en kraaien kunnen dit overigens ook.

Maar dit zijn niet de enige slimme dieren. De koolmees doet alsof er een roofvogel in de buurt is door alarm te slaan, om andere koolmezen weg te jagen bij een lekker hapje eten. En wilde zwijnen zwemmen de Rijn over naar Genève als ze een jachthoorn horen, omdat er in Genève niet mag worden gejaagd.

Wohlleben wil met zijn waarnemingen en overwegingen laten zien dat elk leven waardevol is en dat we met respect om moeten gaan met alles wat leeft, of dit nu dieren of planten zijn. 

Tot slot zegt hij ook nog iets over hoe wij als mens waarnemen, dat mij zeer aansprak. Hij zegt dat ons moderne leven onze zintuigen afstompt. We worden bijvoorbeeld bijziend doordat we veel naar beeldschermen kijken en ons gehoor is minder getraind of gaat kapot aan te harde geluiden. Gelukkig kunnen we ons waarnemingsvermogen trainen door heel bewust onze zintuigen te gebruiken en onze hersenen te trainen verschillen en nuances te herkennen. Waardoor we de signalen van de natuur weer kunnen leren interpreteren.  Connecting with Nature via onze zintuigen!

Afgelopen week voelde ik me sterk aangetrokken tot zachte dingen zoals dit veertje of de rietpluimen en het mos. Volgens de eco-psychologie zegt dit meestal iets over jezelf, wie je bent of wat je nodig hebt. Dus vroeg ik me af wat dit voor mij betekent.

Zachtheid voor jezelf en werken met zachtheid was deze week zeker een thema in allerlei gesprekken die ik had met mensen. We werken allemaal zo hard en doen zo ons best, dat we onszelf wel eens vergeten. Ik was me daardoor ook meer bewust van mijn eigen zachtheid. En ook al was ik daar niet mee bezig tijdens mijn wandelingen, werd het wel gespiegeld in mijn waarneming en voelde ik me aangetrokken tot al die mooie zachte dingen. Het hielp me om goed voor mezelf te zorgen en voldoende rust te nemen om op te laden.

Ook eens proberen? Let bij je volgende wandeling op waar je je toe aangetrokken voelt. Beschrijf dan eerst waarom je je ertoe aangetrokken voelt. En kijk dan of het ook iets zegt over jezelf. Ga niet bewust op zoek, maar voel gewoon wat je aandacht trekt. Laat het gebeuren.
Veel plezier!

Een tijdje terug had ik wat last van het grijze weer en bijkomende grijze gedachten. Ik heb het ieder najaar en winter af en toe en het gaat vanzelf weer over als de zon schijnt en de kortste dag voorbij is.

Vandaag was het iets lichter, dus ben ik lekker gaan wandelen en heb ik een Connecting with Nature oefening gedaan. Dat gaat zo.

Eerst stem ik me af op mijn lijf. Even lekker diep ademhalen en zuchten en contact maken met mijn voeten en voelen hoe ze de grond raken. Hoe voelt mijn lijf? Voel ik ergens spanning?

Als ik een beetje uit mijn hoofd en in mijn lijf beland ben, stem ik me met al mijn zintuigen af op de omgeving. Ik voel de wind op mijn gezicht, ik ruik de vochtige lucht, ik kijk naar de kleuren om me heen, ik luister naar de vogels en alle andere geluiden, ik zie een groepje vinken op het gras en een torenvalkje in de lucht, ik kijk naar de wolken, ik zie hoe de wind het gras beweegt en hoe een blaadje van een boom valt en ik voel me al een stuk beter.

Dan denk ik aan wat me bezig houdt, in dit geval dat ik me een beetje somber voel, wandel ik verder en wacht ik tot ik me ergens toe aangetrokken voel. Ik blijf me afstemmen op mijn lijf en mijn omgeving en gebruik al mijn zintuigen.

Opeens valt mijn oog op een boom. De boom van de foto. Het lijkt wel of het twee verschillende bomen zijn in één. Van onderen is de bast ruw en donker en van boven licht en glad. De andere bomen eromheen (ook populieren) hebben dit niet. Ik ben al heel vaak langs deze boom gelopen, maar het valt me nu pas op. Ik voel me aangetrokken tot het contrast in de boom.

Dat waar je je toe aangetrokken voelt in de natuur zegt iets over wat de natuur in jezelf nodig heeft. Dus vroeg ik me af wat dit zegt over mij. Ben ik iemand met contrasten, donker en licht? Het is wel hoe ik me kan voelen. Soms somber, maar ook licht en blij. Het is ook een mooie metafoor van de seizoenen, de donkere ruwe herfst en winter en de lichte lente en zomer. Het bevestigde voor mij dat mijn gevoelens horen bij de natuur en de tijd van het jaar. Donker en licht, yin en yang, somber en blij, de dualiteit van het leven. Het hoort er allemaal bij.

Na deze ‘ontmoeting’ met de boom voelde ik me ontspannen en een stuk lichter en dat gevoel nam ik lekker mee naar huis. Als ik me weer somber voel de komende dagen, denk ik aan de boom en het gevoel dat het me gaf.