Afgelopen week voelde ik me sterk aangetrokken tot zachte dingen zoals dit veertje of de rietpluimen en het mos. Volgens de eco-psychologie zegt dit meestal iets over jezelf, wie je bent of wat je nodig hebt. Dus vroeg ik me af wat dit voor mij betekent.

Zachtheid voor jezelf en werken met zachtheid was deze week zeker een thema in allerlei gesprekken die ik had met mensen. We werken allemaal zo hard en doen zo ons best, dat we onszelf wel eens vergeten. Ik was me daardoor ook meer bewust van mijn eigen zachtheid. En ook al was ik daar niet mee bezig tijdens mijn wandelingen, werd het wel gespiegeld in mijn waarneming en voelde ik me aangetrokken tot al die mooie zachte dingen. Het hielp me om goed voor mezelf te zorgen en voldoende rust te nemen om op te laden.

Ook eens proberen? Let bij je volgende wandeling op waar je je toe aangetrokken voelt. Beschrijf dan eerst waarom je je ertoe aangetrokken voelt. En kijk dan of het ook iets zegt over jezelf. Ga niet bewust op zoek, maar voel gewoon wat je aandacht trekt. Laat het gebeuren.
Veel plezier!

Een tijdje terug had ik wat last van het grijze weer en bijkomende grijze gedachten. Ik heb het ieder najaar en winter af en toe en het gaat vanzelf weer over als de zon schijnt en de kortste dag voorbij is.

Vandaag was het iets lichter, dus ben ik lekker gaan wandelen en heb ik een Connecting with Nature oefening gedaan. Dat gaat zo.

Eerst stem ik me af op mijn lijf. Even lekker diep ademhalen en zuchten en contact maken met mijn voeten en voelen hoe ze de grond raken. Hoe voelt mijn lijf? Voel ik ergens spanning?

Als ik een beetje uit mijn hoofd en in mijn lijf beland ben, stem ik me met al mijn zintuigen af op de omgeving. Ik voel de wind op mijn gezicht, ik ruik de vochtige lucht, ik kijk naar de kleuren om me heen, ik luister naar de vogels en alle andere geluiden, ik zie een groepje vinken op het gras en een torenvalkje in de lucht, ik kijk naar de wolken, ik zie hoe de wind het gras beweegt en hoe een blaadje van een boom valt en ik voel me al een stuk beter.

Dan denk ik aan wat me bezig houdt, in dit geval dat ik me een beetje somber voel, wandel ik verder en wacht ik tot ik me ergens toe aangetrokken voel. Ik blijf me afstemmen op mijn lijf en mijn omgeving en gebruik al mijn zintuigen.

Opeens valt mijn oog op een boom. De boom van de foto. Het lijkt wel of het twee verschillende bomen zijn in één. Van onderen is de bast ruw en donker en van boven licht en glad. De andere bomen eromheen (ook populieren) hebben dit niet. Ik ben al heel vaak langs deze boom gelopen, maar het valt me nu pas op. Ik voel me aangetrokken tot het contrast in de boom.

Dat waar je je toe aangetrokken voelt in de natuur zegt iets over wat de natuur in jezelf nodig heeft. Dus vroeg ik me af wat dit zegt over mij. Ben ik iemand met contrasten, donker en licht? Het is wel hoe ik me kan voelen. Soms somber, maar ook licht en blij. Het is ook een mooie metafoor van de seizoenen, de donkere ruwe herfst en winter en de lichte lente en zomer. Het bevestigde voor mij dat mijn gevoelens horen bij de natuur en de tijd van het jaar. Donker en licht, yin en yang, somber en blij, de dualiteit van het leven. Het hoort er allemaal bij.

Na deze ‘ontmoeting’ met de boom voelde ik me ontspannen en een stuk lichter en dat gevoel nam ik lekker mee naar huis. Als ik me weer somber voel de komende dagen, denk ik aan de boom en het gevoel dat het me gaf.